Deze foto vat voor mij het afgelopen jaar samen.
Het leek alsof we in een bootje op de oceaan ronddobberden met tientallen kapiteins. We konden alle richtingen uit, maar wat was de beste koers? We hadden altijd geloofd in de wetenschap. We hadden simpele dingen als het kompas al overboord gegooid in ruil voor evidence based wetenschap en technologie.
De kapiteins geraakten het echter niet eens. Terug naar trial and error, tegen beter weten in.
Als er dan een koers uitgezet werd, lag die vaak op ramkoers met onze fundamentele rechten en vrijheden.
Het was een jaar van missen en gemist worden. Zoals Nico Dijkshoorn op 18 december verwoordde in zijn gesproken column op Radio 1: Ik realiseer mij zojuist dat ik dit jaar de pakketjesbezorger meer heb gezien dan mijn kinderen.
Zelfs het woord van het jaar knuffelcontact heeft een wrange bijsmaak. Het woord werd gelanceerd door minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (SP.A) tijdens een interview met Linda De Win voor Villa Politica. Vandenbroucke geeft het woord een positieve connotatie: Ook het woord knuffelen zelf, is al een heerlijk woord. Elke letter staat daar goed. Knuffelen, dat is liefde, dat is plezier, dat is ook elkaar troosten.
Knuffelcontact verdient geen plaats in de galerij van opbeurende of motiverende woorden. Het toont immers pijnlijk aan waar het dit jaar om draaide. Slechts met 1 persoon mag je een warm, innig contact hebben. Alle andere momenten waar behoefte is aan diep menselijk contact zijn gevaarlijk en dus verboden.
Zoals elk jaar schrijf ik in december een traditionele niewjaarswens. Vorig jaar klonk die zo:
Volgende week publiceer ik mijn poëtisch afscheid van 2020.